G. Verbeet en L. Jacobi hebben het lidmaatschap van een politieke partij opgezegd. Dat dit het landelijke nieuws haalt, verbaast wellicht. Want:

who cares? Dit is personal, toch? Wie denken ze wel / niet dat ze zijn? dat wij dit op de sites van respectievelijk het NRC en De Telegraaf mochten lezen?

Allereerst de antwoorden, want idd: who cares?

De landelijke politiek is business as usual, daar draai je in mee of je ligt er uit en dan ga je wat anders doen. Bij politieke partijen daarentegen gaat alles anders. De meeste mensen blijven daar doorgaans lid van vanwege de mensen, vriendschappen en de historie die je met elkaar deelt.

Dit is personal, toch?

Me dunkt. Zij zeggen hun lidmaatschap op.

Wie denken ze wel/niet dat ze zijn … ?

En hier wordt het interessant want Verbeet en Jacobi zijn niet zomaar twee namen. Dit zijn twee van de vele mensen die hun partij na de oorlog hebben opgebouwd, een menselijk gezicht hebben gegeven. Zowel in de Tweede Kamer als daarbuiten stonden zij voor verenigen, voor het zien van de minderheid in de meerderheid.

Politieke partijen zoals de PvdA, om maar een oud voorbeeld te noemen, is een vereniging, een kern van onze democratie. Verenigingen draaien door en dankzij mensen, statuten, protocollen, procedures, gewoontes en gebruiken. Dit alles is niet zomaar ontstaan maar bewust opgebouwd door de jaren heen en bedoeld (hoop ik) om in emotionele momenten op terug te kunnen vallen.

Een vangnet waarin je wordt opgevangen en even lekker uitbounched om daarna, wat wiebelig in de benen maar met hernieuwde energie, verder te gaan.

De Afgehaakten

Dat uitgerekend Verbeet en Jacobi (en nog een paar anderen die bij de 10 procent tegen-de-fusie-stemmers hoorden), na het partijcongres van afgelopen zaterdag hun lidmaatschap hebben opgezegd, was wellicht te verwachten. Eerder gaven ze al aan dat ze zich zorgen maakten om het sociaaldemocratische karakter van de nieuwe fusiepartij. De “onfatsoenlijke gang van zaken” tijdens het congres was de druppel.

Dat maakt hun opzegging extra zorgelijk. Want als een nieuwe partij zo omgaat met prominenten en in alle haast naar verkiezingen toe vooral naar voren kijkt, haken niet alleen prominenten af. Dan wachten andere leden even af. En in dat gat springen doorgaans de opportunisten. De mensen zonder partijverleden, -hart of -geweten.

“Wát een dag“, mailde Frans Timmermans zaterdagavond om 20.21 naar alle PvdA-leden, “Samen beleefden we ons grootste congres ooit. Ik ben iedereen die onze partij steunt ontzettend dankbaar. Jullie hebben aan heel Nederland laten zien wat het is om een ledenpartij te zijn, waarin we debatteren, van mening kunnen verschillen, maar elkaar niet loslaten. Laat het een voorbeeld zijn voor het in ere herstellen van politiek waarbij je van mening mag verschillen, en waar dat geen reden is om elkaar de rug toe te keren.”

Als de Nieuwe Leider van Verenigd-wat-dan-ook dit soort voorgekookte mails stuurt na een voor toch zeker 10 procent van haar leden dramatisch, zo niet traumatisch, verlopen congres, dan is dat niet alleen heel cynisch, maar bovenal zorgelijk populistisch.