Eens per jaar gaan we een weekendje klimmen.
Buiten, tegen natuursteen op.
Vaste kern, met wat personele wisselingen.
Bijzonder en mooi om te zien dat wat de jeugd vorig jaar nog niet lukte (een 5c uitklimmen), ze dit jaar soepel afgaat. En het een enkeling zelfs lukt om zonder vaste zekeraar te klimmen (voorklimmen).
Bijzonder en mooi ook om mijn eigen ontwikkeling te voelen. Daar waar ik voorgaande jaren met stress klom en veel angsten had te overwinnen, voelde ik nu niks van dat alles. Fearless.
Hoe kwam dat zo? Vroeg ik mezelf af. Waar waren mijn angsten?
De voor de hand liggende verklaring: ik ben weer sterk en fit (logisch na een jaar lang gemiddeld 5x per week trainen), maar dat voelde niet als het hele verhaal. Ik had wel allerlei sporten gedaan maar was vooral toch laag bij de grond gebleven.
De logische verklaring kwam na een tijdje denken: mijn rol in het leven is veranderd. Meaning: als ik nu dood neerval is dat natuurlijk jammer (hahah) maar daarvoor in de plaats is een groot gevoel van vertrouwen in de toekomst gekomen. Dat de jeugd zich ook zonder mij wel weet te redden. Een heerlijk bevrijdend gevoel. Fear-less. My time to be boulder.