Vorig jaar mei kreeg ik een hernia. Nou ja, kreeg, kreeg… ik moet mezelf bekennen dat ik behoorlijk mijn best heb gedaan om het tot die hernia te schoppen. Letterlijk.

Al jaren had ik dan weer hier dan weer daar pijn in mijn linkerbeen.
Hamstring. Lies. Heup.
Mri, fysio, rust.
Niets hielp echt, dus tsja wat moet je anders dan doorgaan?
Gaan liggen huilen in bed?

Ik heb de literatuur er op nagevraagd maar ook die kon zich niet herinneren dat Iemand ooit beter is geworden van liggen in bed of zitten op de bank. Dus hup maar. En door.

Tot dus die bewuste dinsdagmorgen, juni 20 24.
Ik stond op en niet alleen mijn been knelde maar mijn hele lijf deed pijn.
FF rekken en strekken.
Slecht resultaat.
Een rondje met mijn favoriete hondje dan?
Nog slechter resultaat.

Gefrustreerd en eigenlijk ook gewoon heel boos kon ik niet werken. Ik kroop weg in bed. En daar begon ik in een vlaag van verstandsverbijstering het knellende gevoel weg te trappen… hello hernia. Precies wat ik nodig had.

Erger dan zenuwpijn kan pijn niet worden. Das duidelijk. Ik begrijp niet veel van het leven maar dit wel. Een harde les. Sindsdien doe ik alles anders en luister ik naar Beyonce. Lang stilzitten lukt me niet meer dus doe ik mijn werk staand.

Van keukenstoel naar barkruk; ik heb mindere promo’s gemaakt;)

Voor:

Na: