Tegenwoordig deel ik weer tastbare visitekaartjes uit. Wie er onlangs eentje van me kreeg, herkent de vier kinderen op de voorkant vast. Ik fotografeerde ze toen ik zomer 2005 voor werk in hun woonwijk* was.
Ik sprak en fotografeerde onder andere schoenmaker Pha Ble die dankzij een prothese van Handicap International zijn werk weer kon uitoefenen. Niet dat daardoor zijn leven in de ’tijdelijke’ woonwijk minder uitzichtloos werd (zo reëel was de uitzichtloosheid bij hem en zijn buren wel binnengedrongen), maar door zijn werkzaamheden ervaarde hij zijn nut weer. Plus hij verdiende wat geld. Want behalve uitzichtloos is het leven in een vluchtelingenkamp ook nog eens schokkend duur.
KOP: J’ai pu reprendre mon métier!
Vrij vertaald: ik heb werk nodig.
Tekst gaat verder onder beeld:
Op de andere kant van mijn visitekaartje staat een uitspraak:
die heb ik, eerlijk is eerlijk, ge-copied-peest van Cathy en Bo Bradshaw, oprichters van thewaterproject.org.
Credits. Ik geef ze ze nog steeds graag. Het gegeven dat je als journalist je werk doet en weer verder gaat, heb ik altijd wat lastig te verteren gevonden. Je boterham verdienen met andermens leed voelt als reclame maken voor snacken. Ten minste, zo stel ik me dat voor. Ik heb eigenlijk geen idee waar ik het over heb want ik heb nog nooit gedaan, dat reclame maken voor snacken. Misschien voelt het juist wel heel goed om iets ‘slechts’ te doen als je er veel geld voor krijgt?
Als journalist doe ik werk waar ik energie van krijg. Ik maak de tijd om te luisteren mensen, doe onderzoek en observeer om er vervolgens een mooi(-er) verhaal van te maken.
Of een lelijk verhaal. Dat kan ik waarschijnlijk ook wel; afhankelijk van wie het leest waarschijnlijk.
Tekst gaat verder onder beeld:
* Ik mocht destijds de naam van dit vluchtelingenkamp aan de Birmees/Thaise grens niet noemen dus doe ik dat nu ook niet maar deze vier kinderen motiveren me nog altijd om me in te zetten voor een sportieve(re) leefstijl en schone(re) leefomgeving.