Al een aantal jaar gaan we eens per jaar met vier families een weekend klimmen.
Buiten, tegen natuursteen op.
Bijzonder en mooi om te zien dat wat de jeugd vorig jaar nog niet lukte (een 5c uitklimmen), ze dit jaar soepel afgaat. En het een enkeling zelfs lukt om voor te klimmen (klimmen zonder zekeraar).

Bijzonder en mooi ook om mijn eigen ontwikkeling te voelen. Daar waar ik voorgaande jaren met stress klom en nogal wat angst had te overwinnen, voelde ik nu niks van dat. Fearless.

Hoe kwam dat? Vroeg ik mezelf af. Waar waren mijn angsten?

De voor de hand liggende verklaring: ik ben weer sterk en fit (yeah!), maar dat voelde niet als het hele verhaal. Ik had wel allerlei sporten gedaan maar was vooral toch laag bij de grond gebleven. Yoga, roeien, spinnen, dansen. Van alles wat in en om de veilige sportschool setting. En oja, gevoetbald, maar daar moet je je met mijn leeftijd niet heel veel van voorstellen;)

De logische verklaring kwam na een tijdje denken: mijn rol in het leven is veranderd. Meaning: als ik nu dood neerval is dat natuurlijk jammer (hahah) maar daarvoor in de plaats is een groot gevoel van vertrouwen in de toekomst gekomen. Dat die jonge mannen van mij zich ook zonder mij wel weten te redden. Een heerlijk bevrijdend gevoel. Fear-less.

My time to be boulder* 🥳

* whatever that means? I’am finding it out.

TEKST & BEELD  © Ilse Vlaming